Zaduszkowe wspomnienie o Antonim Cejziku
W kwaterze żołnierskiej na cmentarzu parafialnym w Brwinowie spoczywa kpr. podchr. Antoni Cejzik – lekkoatleta i olimpijczyk w latach 20. XX w., wybitny szkoleniowiec.
Pochodzący z polskiej rodziny Antoni Cejzik urodził się w 1900 r. w Rosji i spędził pierwsze lata życia w Moskwie, gdzie jako nastolatek odkrył swoje zamiłowanie do lekkiej atletyki. Ustanowił rekord Rosji w dziesięcioboju i już w pierwszych latach swoich startów zdobył osiem tytułów mistrza Rosji (w biegach na 400 m i 200 m i 110 m przez płotki, skoku wzwyż, pchnięciu kulą i rzucie dyskiem). Do niepodległej Polski mógł wrócić dopiero w 1924 r. Tu dalej rozwijał swój talent i zdobywał kolejne medale, tym razem już w biało-czerwonych barwach.
Dwadzieścia trzy razy ustanawiał rekordy kraju w dyscyplinach lekkoatletycznych, a na mistrzostwach Polski zdobył łącznie 26 złotych medali, 13 srebrnych oraz 5 brązowych. Wziął udział w dwóch olimpiadach – w Paryżu (1924 r.) oraz Amsterdamie (1928 r.), lecz niestety starty w nich nie były udane. Choroba oraz odniesiona wcześniej kontuzja obniżyły jego formę i w efekcie zajmował miejsca w drugiej dziesiątce zawodników. Z jednej strony – poniżej nadziei i oczekiwań, z drugiej strony – wypadając lepiej niż większość zawodników polskiej reprezentacji, która zresztą mogła zadebiutować na olimpiadzie dopiero po odzyskaniu niepodległości i zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu kariery sportowej Antoni Cejzik został zatrudniony jako trener przez Polski Związek Lekkiej Atletyki. Jego wychowankowie odnosili w latach 30. XX w. wiele sukcesów. Poprawiały się wyniki miotaczy, cenne wskazówki pomagały biegaczom, tyczkarzom i in. Wewnętrzne decyzje PZLA spowodowały, że po sześciu latach szkoleniowiec musiał jednak zakończyć współpracę z reprezentacją – wbrew swojej woli i mimo apeli wstawiających się za nim zawodników i klubów z całej Polski. Cejzik przeniósł się do Katowic, gdzie został trenerem Strzelca. W sierpniu 1939 r. zgłosił się do wojska w odpowiedzi na zarządzenie o powszechnej mobilizacji i dostał przydział do 13 pułku piechoty, który 12 września walczył w okolicach Borzęcina i Zaborowa, na obrzeżach Puszczy Kampinoskiej. Jego oddział został całkowicie rozbity, a poległych pochowano kilka dni po walce w zbiorowej mogile w Zaborowie. Po ekshumacji został przeniesiony do kwatery żołnierskiej w Brwinowie.
Historię Antoniego Cejzika, jego życiorys sportowy oraz historie rodzinne i genealogię rodziny przybliża książka „Antoni Cejzik. Lekkoatleta, olimpijczyk, trener, żołnierz”, wydana w 2024 r. przez wydawnictwo Fotoliner. Dzięki tej publikacji pojawia się kolejna okazja do bliższego poznania postaci tego wybitnego lekkoatlety. Dziś już niewiele osób pamięta, że stadion szkoły sportowej przy ul. Gomulińskiego w Pruszkowie otrzymał imię Antoniego Cejzika. W 40. rocznicę wybuchu II wojny światowej odbywała się tam wojewódzka inauguracja roku sportu szkolnego, tamtejszy stadion szkolny otrzymał imię Antoniego Cejzika. Tego samego, który poległ jako żołnierz 13 pułku piechoty i spoczywa dziś wraz z żołnierzami 36 pułku piechoty na cmentarzu w Brwinowie.
